Deze laatste shabbat wordt traditioneel de “shabbat van troost” (Shabbat-Nachamoe) genoemd. Het valt steevast in de week na het vasten van de negende Av. Wanneer de woorden van troost van de profeet Jeshaja gelezen worden, als maftir in de synagoge, en dus, in zijn eenvoudigste vorm, waarvan de naam “shabbat van troost” is afgeleid.
Omgaan met ongeluk
Maar er is een diepere kijk op het concept van troost en vertroosting dat deze shabbat, in feite alle shabbatten, vertegenwoordigt. Aangezien verdriet, pijn, teleurstelling en verlies allemaal deel uitmaken van het verhaal van elk mens, is het opmerkelijk hoe weinig aandacht de meeste mensen besteden aan de noodzaak om met ongeluk om te gaan – van, hoe troost en vertroosting te bereiken.
We zijn allemaal actief bezig om problemen en pijn te vermijden. (terecht) Maar diep vanbinnen weten we dat geen mens ontsnapt aan het proeven van de bittere beker die het leven altijd met zich meebrengt. Het zou dus voor ons allemaal nuttig zijn om te onderzoeken hoe we met verdriet om kunnen gaan. Om zo troost en afsluiting te kunnen brengen.
Imiteren
Het jodendom beschouwt het troosten van anderen als een verplicht gebod – een mitsva . De Talmoed wijst erop dat G-d Zelf, om zo te zeggen, kwam om Jitschak te troosten na de dood van zijn vader, Avraham . Dus onze traditie om onze Schepper, om zo te zeggen, te imiteren, omvat vanzelfsprekend dit proces van het troosten van anderen. Er zijn twee componenten van “Joodse troost.”
Eén is de empathie en sympathie die door medemensen worden uitgedrukt aan de nabestaanden.
Het delen van de last is een essentieel onderdeel van het troosten van anderen. Want het zorgt ervoor dat er een gevoel van verbondenheid en steun ontstaat in de psyche van degene die getroffen is. In feite is dat de grootsheid van het geloof in de Schepper. In al zulke gevallen – het besef dat men nooit alleen en verlaten is. Zelfs “in de schaduw van de vallei des doods… – …bent U bij mij.” Of het nu door stilte of gesprek is, het gevoel van de zorgzame bezorgdheid van anderen, ondersteunt en troost. Zo is het hebben van de ultieme en eeuwige Ander die zorgt en begrijpt, op een niveau dat ver boven ons vermogen ligt, onze problemen en beproevingen in de Joodse traditie de sterke en fundamentele basis van troost en vertroosting.
De ultieme trooster
En dit idee wordt herhaaldelijk weerspiegeld in de woorden van Jeshaja, waar Hashem afgeschilderd wordt als de ultieme trooster en kampioen van Israël. En hoewel Hij problemen heeft gebracht aan het Joodse volk. Is Zijn hand van troost, om zo te zeggen, nooit ver van ons verwijderd.
Alle zeven haftarot van de weken tussen Tisja Be’Av en Rosj Hasjana zijn afkomstig uit het boek van Jeshaja’s profetieën, en de voorstelling van G’d als de troost van Israël, is Jesaja’s grootste geschenk aan Israël’s nageslacht.
G-ds accepteren
Het andere aspect van het Joodse concept van comfort is het vermogen om zelfs het moeilijkste lot te accepteren en te volharden en weer op te staan. De traditie leert ons dat men bij het horen van slecht nieuws een erkenning van G-ds ware oordelen moet reciteren. Erkenning van G-d in de zaken van mensen, in onze levenscyclus gebeurtenissen, onze carrières, onze triomfen en schijnbare nederlagen, is een fundamenteel principe van Joods gedrag.
Joden geloofden altijd dat leven en dood beide uit de hand kwamen, om zo te zeggen, van de Schepper. Zo worden het onaangename, het tragische, het onverklaarbare en het schijnbaar onrechtvaardige allemaal draaglijker. Dit vanwege het vermogen van de Jood om G-ds wil te accepteren en daarom het anderszins onrechtvaardige te rechtvaardigen en daardoor een mate van troost en comfort te verkrijgen.
Wrok koesteren, vooral tegen G-d, is steevast verergerend en zelfdestructief. Het geven van flauwe en feelgood-antwoorden om G-ds gedrag te verklaren en de G’ddelijke Aanwezigheid in tragedie te verklaren of te marginaliseren, is vernederend voor de Joodse traditie en het geloof. Aanvaarding van G-ds wil en de waardering dat G-d niet hoeft te “denken” of “zich hoeft te gedragen” volgens onze eindige geesten en normen, opent de weg naar afsluiting en troost.
Bron: mobi166@hotmail.com
